50% Kobiety.

Ach trochę mnie tu nie było więc trzeba nadrobić. U mnie ogólnie dobrze- kolejny cykl, kolejna szansa na szczęście...no ale trzeba by w końcu zakończyć moją historię żeby móc myśleć o nowym rozdziale życia....o nowej tak bardzo upragnionej ciąży....
............................................................................................
No więc tak. Potwierdzili u mnie ciąże pozamaciczną...długo sie nie nacieszyłam 2 kreskami na teście ciążowym...ale cóż...
Po pierwszym szoku przyszedł strach. Tyle się słyszy o kobietach którym pękały jajowody w ciążach pozamacicznych....o usuwaniu całego jajowodu...powikłaniach....problemach z zajściem w kolejną ciążę ....boju czemu ja znowu muszę przez to przechodzić?? Po 20 minutach przyszli pobrać mi krew żeby sprawdzić poziom hormonu beta hcg- czyli dowiemy się w którym mniej więcej tygodniu jestem....po kolejnych kilku minutach przyszła lekarka, która zaczęła tłumaczyć co teraz ze mną będzie. Pierwsze co usłyszałam że do domu to oni już mnie nie wypuszczą...kurcze zrobiło się bardzo poważnie....nawet jak chciałam iść zadzwonić do męża to mnie nie wypuścili!! Kazali mi zadzwonić z ich telefonu...dopiero po czasie wiedziałam o co im chodziło- jakby mi pękł jajowód będąc za daleko od lekarzy to mogłabym nie przeczyć... boju.... No wracając do lekarki- mówiła ona spokojnym głosem co teraz będzie sie ze mną działo- że już dzwonią i szukają dla mnie łóżka na oddziale. Jak wrócą wyniki krwi to najprawdopodobniej będę jeszcze tego wieczora szla na zabieg- usuwanie mojej ciąży wraz z jajowodem....kurcze zaczęłam panikować- po tylu latach starań, po cyście jeszcze nie będę miała jajowodu?? to jak 50% kobiety....50% mniej szans na dziecko.............................................
Kolejne godziny były jak przez mgłę.....przyszły wyniki krwi- beta ponad 8 tyś.....czyli ciąża....znaleźli dla mnie w końcu łózko i zostałam odesłana na oddział. Co się okazało....trafiłam na ten sam oddział co za pierwszym poronieniem!! co za zbieg okoliczności....Trafiłam do sali 4 osobowej...w sumie liczyłam na pojedynczą salę tak jak za pierwszym razem.... Mój mąż dotarł do szpitala jak już byłam  oddziale.....pewno wiecie jak wyglądało nasze przywitanie- rzuciłam mu sie w ramiona zanosząc się płaczem. Po kilku minutach-jak już sie uspokoiłam- wytłumaczyłam mu o co w tym wszystkim chodzi- gdzie jest dziecko co to znaczy dla mnie i czym to grozi. I znowu widziałam w jego oczach tą bezsilność.....
Wybiła 15:00. Wróciły już wszystkie wymagane badania i zaczęto mnie przygotowywać do zabiegu- czyli zero picia i jedzenia, te śmieszne uciskowe skarpetki i czekanie na decyzję- o której mnie wezmą. W sumie juz nie mogłam się doczekać zabiegu- żeby to już było za mną...żebym już się obudziła po zabiegu odczekała 2 mce i zaczęła sie znowu starać... Niestety wystąpiły komplikacje- w sensie moja historia choroby. W przeszłości miałam już trzykrotnie otwierane powłoki brzuszne więc lekarze bali się że coś może nie być na swoim miejscu. Musiałam czekać na decyzję. W tym czasie mój ukochany pojechał do domu po rzeczy dla mnie bo zostałam wzięta do szpitala w taki stanie jak stałam.Czas upływał, co rusz przychodzili  nowi lekarze, badali, rozmawiali i wychodzili... i w takim tempie zrobił się wieczór...